Yaşam Yolunda Yara Almayan Var Mı?

Yaşam Yolunda Yara Almayan Var Mı?

Deneyim üstüne deneyim biriktirirken ömürden, gün üstüne gün devirirken hayattan, gülümsemelerimizin azaldığının farkında mısınız?

Daha kısıtlı kullandığımız mimiklerle, çoktan terk ettiğimiz o uzun uzadıya keyifle süren acı tatlı sohbetlerle, ‘’Şu an bunu çekemem.’’ Diyerek tahammül sınırımızı asgari düzeyde tutup uzaklaştığımız insanlarla, esasında kendi yalnızlığımızı inşa etiğimizin farkında mısınız?

 Maddi değerin, tüketme, yok etme, birini sindirmeden diğer lokmaya geçme çılgınlığının, bu akıl, izan, vicdan kalp tutulmasının, değer sıralamamızda her şeyi geride bırakıp korkunç bir süratle öne geçtiğinin, o eski toprak büyüklerimizden dinlediğimiz yokluktan çıkan başarı hikayelerinin artık tarihe karıştığının, kimsenin kurtarıcı olmaya yanaşmadığının ama herkesin kurtarılan olmak istediğinin, herkesin hak etmişcesine tüm miskinliğiyle oturup bir kurtarıcı beklediğinin farkında mısınız?

Dillerdeki sitemin, gözlere oturan şüphenin, kardeşi kardeşe düşüren, dostu dosta kırdıran hırsın farkında mısınız?

 Çaba sarf edene itina ile köstek, mazluma tüm kibrimizle zalim olduğumuzun farkında mısınız?  Herkesin allame kesildiği yerde, tevazuyla ‘’Bilmiyorum.’’ Demekten çekinmeyenin cahil sayıldığının farkında mısınız?

Korkuları olan insanoğlunun dünden bu güne,  en çok değişen duygusunun kin ve kıskançlık olduğunu fark etiniz mi?

‘’Kusurları örtmede gece gibi ol.’’ nasihatinin diyarlarından gelip; tek gayesi bir birini alaşağı etmek olanların devrinden geçerken, o gelmez dediğimiz sıranın bize elbet geleceğini, o ’’Dokunmazsa bin yıl yaşasın.’’ dediğimiz yılanın, bize elbet dokunacağını hiç düşündünüz mü?

Mahrem ne demek unutup, hayatlarımızı herkesin gözünün önünde yaşamanın yarattığı tahribatın bedelini çok ağır ödediğimizi gördünüz mü?

Mazluma, hesapsız kitapsız stratejisiz yardım eli uzatamayanlara, kazara uzatırken bile eli titreyenlere siz de şahit oldunuz mu?

Hele aynı sofrada oturup, aynı yolda yürüyüp, konuşup dertleşen insanların, kapıyı kapatınca, sokağın köşesinden dönünce birbirlerinin arkasından neler söylediklerini tahmin etmeye çalıştınız mı?

 Aslında hepimizin, birbirinden farklı mutlulukları olsa da, benzer korkuları olduğunu fark ettiniz mi?

 Hepimizin özellikle bu yüzyılda ölümden korkmak için çok fazla nedeni olmalıyken, hiç ölmeyecekmiş gibi gönül kırdığımızın, her sabaha yeni  

 Sevmenin o denli güzel becerilebildiği yüzyılları devirmiş insanların evlatları olarak dinlediğimiz hatıralardan, aldığımız tavsiyelerden, okuduğumuz hikayelerden bile esinlenip daha iyi olmak adına yeni bir yol açmadığımızın farkında mısınız?  

Kalplerimizin herkese karşı daimi bir savunma haline geçtiğini ve zamanın veyahut herhangi bir şeyin sahibiymişçesine ‘’Küçük dağları ben yarattım!’’ kibrine saplanıp aslında hiç bizim olmayan ve olmayacak yarınlarla ettiğimiz kavgaları siz de fark etiniz mi? Kendi illüzyonumuzu çözüp, daha önceki deneyimlerimizden aldığımız dersleri artık uygulayacağımız ve bir şekilde hayata geçireceğimiz dönem gelmedi mi? Bu sefer telaşe mahal vermemek bizim elimizde değil mi? En keyiflisi de kendi içimizdeki o belirsizliklerden beslenen, öyle mi olacak böyle mi olacak kargaşasını bitirmek olmayacak mı? Dağlar artık başkalarının  kaygılarında büyürken, hayatı kucaklamak için hareket geçmeye değmez mi?

Bunlar esasen soru değil. Bunlar cevap. Kendim dahil herkese son bir hatırlatma: O dağlar orada duruyor ve biz yaratmadık.

Astrolog Zeynep Turan

05.08.2017

Yazının her hakkı saklıdır.