İSTİKAMET GELECEĞE...

İstikamet Geleceğe…

Efsane bir sözle başlayacağım cümleme. Hepimizin bildiği ama göz önünde bulundurmadığı “zaman” ellerimizden su gibi akıp gidiyor. Hem de her zamankinden hızlı… Toplumsal dertlerimiz o kadar çok ki kişisel dertlerini anlatanı bulsan bile dinleyen bulamayacak kadar hem kalabalık hem de yalnızız. Zamanın kalitesini hep bir elden daha çok düşürürken, karşımızdakinin zamanına/hatta bırakın işini, kişisel alanına saygı duymayacak kadar birbirimizin üzerine yuvarlanıyoruz.

Kendi alanımız kadar özgürlüğü önemsiyoruz da başkasının alanına girerken sınırlarımız olduğunu öğrenmek istemiyoruz. Kıvamını kaçırana karşı, üstten konuşmalara seyirci kalmayı maalesef bir şeklide hepimiz başarıyoruz. Doğru olmadığını bildiğimiz her şeyi yapmak için ant içilmiş bir dünyaya çekiliyoruz. Sanki dünyayı rutubetli bir odanın içinde bırakmışlar da hepimiz ayrı ayrı öksürüyoruz. 

Yüzeyselliğin Yıkıcılığını Hissedeceğiz…

Dünya öksürüyor! Ve öksürmesi için elimizden geleni yapıyoruz sanki. Zaman geçiyor ve hiçbirimiz memnun değiliz; kendimizden, düzenden… Belki de en büyük virüs, yüzeyselliktir ve biz bunu fark edemiyoruzdur? Belki de 21.yüzyılın hastalığı bu olacaktır, biz ise ilk uzaklaşanları gibiyiz.

Hayatımızın her köşesini telefonlara sığdırıp, paylaşmak için konu ararken, dünya için iyi bir şey yapamayışımızın yüzeyselliği, hepimizin pişman olacağı günlere gebe. Bize verilen zamanın kalitesini bilmemekten, anlık doğrularla koca bir hayatı heba etmekten pişman olacağız. En doğru şeyleri yapanın bile pişmanlıkları varken, hangimiz kıvamında yaşıyoruz ki zaten…

Zamanın Sayacı İşliyor

Zaman arkamızdan çılgınca itiyor ve biz uyanmakta güçlük çekiyoruz. Yönetmeyi başarmayı bırakalım, doğrularımızı dayatmakta ısrarcı yaklaşıyoruz. Henüz hiçbir şeyi aşmadan, başa düşmeden öylece yarışıyoruz birbirimizle. Haksızlığın karşısında durmayışımızın, 3 gün sonra unuttuğumuz pervasızlığımızın bedelini abluka altındayken mi öğreneceğiz? “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” ideolojisinin ne kadar zararlı olduğunu idrak etmek için geç kalmadık mı? Bu devrin son bulması için başımıza daha ne gelmeli? Ya da dünya ne kadar daha kötüye gitmeli, harekete geçmemiz için? Tavrını koymadığımız her kötülüğü geleceğe miras olarak bırakıyoruz. İster sev ister küs yine de akıyor zaman diyerek es mi geçelim? Öylece içi boşalırken zamanın ister nefret et ister iftira at, arkana yaslan dedikodusunu yap… Böyle mi olsun ardımızda bırakacağımız gelecek?

Kötülükleri Yok Etmek Elimizde

Kötülükleri de yok etmek elimizde, üstelik zor da değil artık. Aklına ilk gelen “ben ne olacağım?” demek olmasın! Kafanı gömdüğün telefonunda başkalarının ne yediği ne içtiği, nereyi gezdiği ile ilgilenip zaman kaybederken, dünya batıyor. Dünya bataklıktayken, seni geleceğini içine çekmeden yaşayabileceğini sanıyor musun? Ulaşabileceğini hissettiğin her şey sana ait. Aslında ufacık bir hamlenle nelerin değiştiğine şaşkınlıkla şahitlik edeceksin. 

“Elinde avucunda sakladıklarının eskimesi, hevesinin geçip gitmesi gibi hayata dair yorgunlukların da geçecek, hatta hiçbir önemi kalmayacak. Zaman, dokunduğun her şeyin bir gün yok olmak için varolduğunu; sana, bana hepimize bir şekilde hatırlatacak.”

Mirasın, Yaptıkların Olacak

İyiliğin saati, yeri, ölçüsü yok ki. Yaptıklarının seninle gelecek, yaş alacak. Dünya kötüye gidiyorsa, zaman da her zamankinden daha hızlı akıyorsa, bireysel olarak köşeye sinip seyirci mi kalınmalı? Her yürek gibi, her türlü derdin yarım kalsa da yarına kalsa da seni gelecekte yormayacak. Ama göz ardı ettiklerin, ses çıkarmayışların hatta hatadan dönmeyişin, aynada ki sen olacaksın. Körü körüne kendine inanmıyorken, herkes gittiğinde ve zaman kapını çaldığında elinde kalan tek şey aynada gördüğün sen olacaksın. İyiliklerin emeklerin olacak. Zamanını, çabanı sarf ederken bunu göz ardı etme. Çünkü her şey, bir gün gitmek için gelir, bitmek için başlar.

Astrolog Zeynep Turan

Yazının Bütün Hakları Saklıdır

Kaynak Gösterilerek Dahi Kullanılamaz

11.08.2021